Klimmen met visueel gehandicapten - deel 2

Op naar de wand. Eerst de rechte wand en de steunpunten laten voelen. Dan naar de schuine wand. Het touw bevestigd, zowel aan haar als aan mij, en laten ervaren hoe ze vastzit terwijl ze de voeten tegen de schuine kant aanzet. Dit heb ik ook gedaan om haar haast onbewust te laten hangen aan het touw en in de gordel. Een klein stukje omhoog klimmen met veel aanwijzingen per hand of per voet waar een ander steunpunt was. Toen ze ongeveer 3 meter geklommen was weer hangen met voeten naar voren en uit elkaar en héél langzaam laten zakken. Op die manier heeft ze wel het gevoel van zakken en gelijkertijd bouwt ze ook aan de het zelfverzekerder raken van “naar beneden lopen” zonder dat er iets kan gebeuren. Wel is me opgevallen (en dat gebeurt ook bij normale eerste klimmers) dat dit achterover hangen, maar vooral het naar voren en omhoog plaatsen van de voeten in het begin wat lastig is. Het zelfvertrouwen moet nog opgebouwd worden. Na een enkele keer oefenen was het al dus danig vertrouwd dat er verder geklommen kon worden op deze schuine kant. Met stembegeleiding en -aanwijzingen werd de 8 meterwand zonder problemen afgelegd en werd het afdalen steeds vertrouwder.

Op naar de rechte wand met veel steunpunten. Eerst weer even betasten naar de lage steunpunten, vastmaken en dan aan de slag. Verbazingwekkend was het te zien hoe snel de aanwijzingen gebruikt werden en hoe makkelijker ze ging klimmen. Regelmatig werd er ook verder gevoeld naar misschien betere steunpunten, vooral van de handen. De op-3-punts-steun-hebben raakte hier in het begin wel een beetje in de vergeethoek. Bij de schuine wand waar meer op zowel armen als benen gesteund werd was dit een vanzelfsprekendheid. Nu kwam het een aantal keertjes voor dat de balans een beetje verloren ging door maar op één voer te staan en met één hand vast te houden. Door erop te wijzen werd dit snel gecorrigeerd en begon het erin te slijpen. De lol in het klimmen zag je groeien.

Pauze ….. (de moeder wilde het ook wel eens proberen). Lisa bleef in de buurt en op een veilige afstand de wand inspecteren en proberen de verschillende steunen op verschillende manieren vast te pakken (een duidelijk signaal van interesse en plezier in het klimmen)

Ondertussen kregen we, meestal op afstand, steeds meer aan dacht van klimmers en instructeurs. Zelfs met open mond werd er naar de verrichtingen gekeken van deze elfjarige Lisa. Af en toe klonk er een zacht “yeah” of een licht applaus als ze weer een wand bedwongen had. Iedereen had er plezier in te zien hoe ze weer een wand bedwong en hoe vrijer ze werd in het klimmen zonder echt de aandacht te verliezen voor goede steunpunten. Natuurlijk speelde dit zich af over een langere tijd met de nodige pauzes, die voor haar telkens te lang duurden, voor herstel.

Na verloop van een aantal klimmen raken de “eenvoudige” rechte wanden uitgeput en wordt er langzaamaan verder gegaan naar lastigere routes. Dat was op zich niet al te moeilijk te vinden, omdat Lisa vrij klein van stuk is en bij een (flink) aantal routes de steunpunten toch wat ver(der) uit elkaar bevestigd waren. Nou dat was toch wel door mij onderschat. Ook deze mogelijkheden werden overwonnen, tot steeds verder groeiende verbazing en respect voor Lisa van klimmers en instructeurs. Bovendien kreeg ze steeds minder aanwijzingen waar andere steunpunten zaten. Uiteindelijk klom ze zonder aanwijzingen de verschillende routes.

De mogelijkheden raakten bijna uitgeput en voorzichtig werd er overgegaan naar een iets overhangende wand. Nu waren we toch wel aan een grens van haar kunnen (voor de eerste keer, niet te vergeten) gekomen.

Uiteindelijk heeft ze erg veel geklommen en rechte wanden van 15 meter meerdere keren bedwongen. Een enkele rechte wand met een uitstekend gedeelte of gedeelten was ook moeilijk. Vooral het om het randje voelen en pakken van steunpunten is moeilijk, te moeilijk voor een eerste klim. Golvende wanden, zowel horizontaal als verticaal, waren een uitdaging en konden helemaal en goed genomen worden.

Wat een dag !  Terugkijkend op deze klimdag kan ik alleen maar zeggen dat iedereen, Lisa, haar moeder, ik en al die andere aanwezigen in de hal echt genoten hebben van haar klimmen. Het was meer dan een geslaagde dag. Er is me al gevraagd door Lisa en haar moeder dit zeer binnenkort weer te doen. NATUURLIJK doe ik weer mee !

Het is echt zonde dat er zo weinig van de gelegenheid gebruik gemaakt wordt om OOK met jongere kinderen te gaan klimmen. Natuurlijk ben ik me heel bewust dat er een minimum leeftijd gesteld moet worden, net als bij het gewone klimmen, maar dat betekent echt niet dat er pas bij 15- of 16-jarigen begonnen kan worden.

Ook ben ik me er heel goed van bewust dat dit klimmen veel begeleiding vraagt, maar als je ziet met welke enthousiasme er gewerkt wordt …………. Dan kan ik maar één ding zeggen:

Vooruitzichten. De plannen om verder te gaan met visueel gehandicapte klimmers liggen al klaar. Zo denk ik aan het klimmen volgens een route. Het kan helemaal overeenkomen met het gewoon klimmen volgens één bepaalde kleur. De aanpassing zijn dan dat de kleuren aangegeven worden door stukjes tape op de steunpunten. Deze herkenningspunten/tape zal wel een iets dikkere uitvoering moeten zijn (waarschijnlijk) dan het gewone plakband. Het  grovere oppervlak van de steunen moet bedekt worden en mag, denk ik, niet te veel daar het tape te voelen zijn.

Een bijkomstigheid. Gewone klimmers worden wel eens ,voor de aardigheid, geblinddoekt. Het nadeel is dat zo’n doek nogal eens los gaat zitten en dat er toch gespiekt kan worden. Een eenvoudige en heel doeltreffende oplossing is ze een skibril op te geven waarvan de glazen afgeplakt zijn. Het op die manier klimmen is dan niet alleen anders en spannender, MAAR bovendien wordt er dan meer met en op gevoel geklommen. Dit resulteert in een bewuster vastpakken en staan op de steunen. Menig keer kreeg ik van een klimmer te horen dat hij of zij nu bepaalde steunen wel gebruikte die hij/zij anders niet gebruikt zou hebben, omdat ze of te klein of eruit zagen als te weinig steun te geven. Door met een bril te klimmen werden ze zich weer even wat meer bewust van de mogelijkheden van de steunen. En dat is toch mooi meegenomen.

Ten slotte. Ik hoop met dit artikel de interesse in het klimmen wat gewekt te hebben. Het enthousiasme van de visueel gehandicapte klimmer en van alle aanwezigen kan ik niet op papier overbrengen, dat moet je ervaren.

Ik zou dan ook een pleidooi willen doen om met jongere kinderen dit eens te gaan proberen. Misschien is het mogelijk om dit in de hoogste groepen van het basisonderwijs te introduceren. Hoewel ik me heel bewust ben van beperkte mogelijkheden en het aantal begeleiders, lijkt het me ook een open doel om samen met een in de buurt gelegen klimcentrum iets op poten te zetten. Ga er eens praten over mogelijkheden. Ze zijn er.

Het gaat om wie de eerste stap doet ……….

Ik wens iedereen heel veel succes en plezier

Niek v.d. Wiel

Reacties en vragen kunnen altijd naar mij toegestuurd worden (graag zelfs):

Niek v.d. Wiel

R. Kiplingerf 11

3315 AA Dordrecht

niekvdwiel@hotmail.com

Een bedankje is op z'n minst op z’n plaats aan: Lisa en haar moeder Michella  en  Sanne.